جویس اپلتون توضیح می‌دهد که چگونه قانونی در سال 2005 که شوراهای محلی را قادر ساخته تا پخش اعلامیه در اماکن عمومی را محدود کنند، به آزادی بیان و حیات اجتماعی بریتانیا لطمه می‌زند.
برای دویست سال، رساله‌نویس‌ها و پخش‌کنندگان اعلامیه بخش جدایی‌ناپذیر حیات عمومی بریتانیا بوده اند. در روزگاری که دیگر کشورهای اروپایی، چاپ بدون مجوز را محدود کرده بودند، شهرهای بریتانیا به خاطر رساله‌نویس‌های بی‌پروایش که به انتشار اعلان‌ها و تبلیغ جلسات سیاسی، کنسرت‌ها و برنامه‌های دیدنی می‌پرداختند، مشهور بودند.
از همین روست که از بین رفتن هر چه سریع‌تر و گسترده‌تر آزادی پخش اعلامیه در بریتانیا به نسبت دیگر کشورهای اروپایی عجیب و غریب به نظر می‌آید. یک قانون مصوب 2005 –قانون محیط زیست و مناطق مسکونی پاک– به مقامات محلی اختیار تعیین مناطقی را می‌دهد که در محدوده آن مردم برای «پخش نوشتگان رایگان» نیازمند مجوز هستند.
کسانی که قصد پخش اعلامیه دارند باید ضمن پرداخت هزینه (350 پوند برای یک روز شنبه در باسیلدان و 100 پوند در ماه برای آکسفورد) با پر کردن یک فرم اظهار دارند که در کجا و چه زمانی اعلامه پخش خواهند کرد و همچنین جنس و موارد توزیع را توصیف کنند. پخش‌کنندگان اعلامیه همچنین باید جداگانه ثبت نام کرده و لباس مخصوصی به تن داشته باشند. پخش بدون مجوز اعلامیه تخلفی است که با جریمه یا تعقیب کیفری مجازات می‌شود.
از دست رفتن یک آزادی دیرپا طی چند سال کوتاه از پیامدهای این قانون بوده است. قریب یک سوم شوراها پخش اعلامیه را محدود کرده اند و شمار آن‌ها نیز به سرعت در حال رشد است. (در حال حاضر فقط در لندن 110 ناحیه پخش اعلامیه وجود دارد). در این مناطق ارتباط یک شهروند با دیگری به فعالیتی تحت مجوز دولت تبدیل شده است. شوراها، پیاده‌روها و میادین را به افراد تأیید‌شده‌ای اجاره می‌دهند که آن‌ها سپس اجازه دارند تا موارد از قبل تأیید شده را پخش کنند. امری که آزادی بیان روزانه میان شهروندان در این نواحی را از میان برده است.
مجوزهای پخش اعلامیه برای شرکت‌هایی که مؤسسات روابط عمومی را به خدمت می‌گیرند، احتمالاً مشکل بزرگی نیست؛ اما محدودیت‌ها برای گردهمایی‌های کوچک‌تر نظیر جشنواره‌های هنر حاشیه‌ای، تئاترهای آماتور و کلوپ‌های جاز که پخش اعلامیه برایشان ابزار دست و پا کردن مخاطبی محلی بوده و قادر به وفق دادن خود با این هزینه‌ها یا این سطح از بروکراسی نیستند، فاجعه‌آمیز است.
نمونه‌های خارجی اثرات فاجعه‌آمیز این محدودیت‌ها از شمار خارج است. یک مورد ممنوعیت پخش تبلیغات دستی در میدان لستر باعث شکست چندین کمدی شبانه و کاهش چشم‌گیری در شمار مخاطبان شد. گروهی از مؤسسات زنان در هارتفورد شرقی به خاطر پخش اعلامیه درباره نمایشگاه هنریشان تهدید به پرداخت جریمه شده اند. از انجمن‌های دانشجویی آکسفورد و برنامه‌های هنری خواسته شده تا برای پخش اعلامیه 100 پوند در ماه بدهند. این سامانه مجوز پخش اعلامیه در برایتون موجب لغو برنامه‌های شبانه کوچک موسیقی تجربی شده است. این قبیل نهادها و رویدادهای خون رگهای دموکراسی محلی و حیات اجتماعی هستند. در حقیقت الزام گروه‌ها به خرید مجوز شورا، پیش از این که بتوانند به همشهریان خود درباره برنامه‌شان خبر بدهند، یک وضعیت تأسف‌بار است.
این به خاطر خرده‌زباله‌های اماکن عمومی نیست: پخش اعلامیه زباله بیش‌تری از کاغذ ساندویچ یا پاکت سیب زمینی سرخ‌کرده تولید نمی‌کند. این جرم‌انگاری رسمی حیات غیررسمی اجتماعی است. تراکت‌های خانگی به دید تحقیر نگریسته و به سادگی آلاینده دانسته می‌شوند؛ چرا که تبلیغات تجاری نیستند یا مورد تأیید مقامات دولتی قرار نگرفته اند.
نتیجه، جلوگیری از برگزاری رویدادهایی است که مردم خود گرد هم می‌آیند. در بسیاری از مناطق تبلیغ و کسب مخاطب برای یک برنامه محلی تقریباً غیرممکن شده است. فضای عمومی مطلوب این قوانین تحت تسلط کسب و کارهایی است که قادر به پرداخت هزینه مجوز یا اجاره مکانی برای پوستر هستند، به این‌ها اضافه کنید پیام‌های رسمی خود شوراها را که در نسبتی مستقیم با محدودیت‌های بیان آزادانه عمومی رشد می‌کنند.
اگرچه محدودیت‌های پخش اعلامیه سریع و همه‌جانبه بوده؛ اما افراد متأثر و زیان‌دیده از این امر تازه شروع به اعتراض کرده‌اند. صاحب یک کلوپ جاز در نیوکاسل با این ادعا که پخش اعلامیه میان اعضای جامعه یک «آزادی بنیادین» بوده، شورا را سه مرتبه به دادگاه کشانده است. باشگاه‌های کمدی وست اند نیز علیه شورای وست مینستر برای ممنوع‌سازی پخش تراکت در میدان لستر، پتیشنی اعتراضی به راه انداخته اند.
به منظور افزایش معافیت‌های قانون محیط زیست و مناطق مسکونی پاکیزه مصوب سال 2005، و بازگشت به حق تاریخی پخش اعلامیه برای بخش گسترده‌تری از جامعه بریتانیا، «مانیفستو کلاب» به «تیم کلمنت جونز» عضو فرهنگی و لیبرال دموکرات مجلس عیان پیوسته است. در حال حاضر کسانی که اعلامیه‌های مذهبی، خیریه یا سیاسی پخش می‌کنند، از طرح اخذ مجوز معاف شده اند. ما در پی گسترش معافیت‌ها هستیم تا هر شخصی که خواست برنامه کوچکی برگزار کند –خواه مسابقه فوتبال باشد، خواه نمایشگاه هنر و یا خواه یک برنامه شبانه تئاتر، کمدی یا موسیقی- دیگر مجبور به خرید مجوز شورا نباشد.
این گام مهمی خواهد بود که آزادی‌های از دست رفته حائز اهمیتی را به فضای عمومی بریتانیا بازخواهد گرداند.
جویس اپلتون، مدیر مانیفستو کلاب، یک گروه بریتانیایی مبارزه برای آزادی‌های مدنی است. اگر شما مایل به پیوستن به این کمپین برای اصلاح قوانین پخش اعلامیه اید، با آن‌ها تماس بگیرید.
reply report Report comment
Interesting but not surprising. Say what you like about American politics but at least they have a constitution that protects free speech. I don’t think many people in the UK actually realise how little freedom they have, pity really….