در سال ۲۰۱۰، مؤسسه ملی نابینایان در کانادا، به دلیل کمبود بودجه در آستانه بستن درهای کتابخانه خود بود.با این حال برخی بر این باورند که نداشتن سواد خط بریل به مثابه بی سوادیست.کیت آنگلهارت این مساله را بررسی میکند.
مطالعه موردی
در ژانویه ۲۰۱۰، مؤسسه ملی نابینایان در کانادا (CNIB) تهدید به بستن کتابخانه خود کرد. این نهاد عنوان کرد که امکانات و تسهیلاتش، که شامل بزرگترین مجموعه کتابهای بریل در کانادا میباشد، با کمبود شدید بودجه مواجه شده و بدین ترتیب دیگر قادر نیست به ۸۳۶،۰۰۰ کانادایی با مشکلات عمده بینایی سرویس رسانی کند. این کتابخانه شامل مجموعههایی نادر است، از جمله یک واژه نامه ۷۲ جلدی بریل که کارمندان مؤسسه از آن با عنوان “مجموعه جیبی” یاد می کنند.
برخی بر این باورند که با پیشرفت تکنولوژی و با وجود امکاناتی همچون “کتابهای دیجیتالی گویا”، کتابهای صوتی و امکانت پرینتی در سایزهای بزرگ، سیستم قدیمی و نقطه محور بریل عملا منسوخ شده است چرا که متون بریل هم گران هستند و هم به سختی میتوان آنها را منتشر و پخش کرد.
در عین حال دیگرانی همچون مارک ریکبونو، مدیر فدراسیون ملی نابینایان در آمریکا، میگویند ناتوانی در خواندن خط بریل با بیسوادی یکیست. یافتههای یک بررسی که توسط دکتر روبی رایلز،استاد دانشگاه فنی لوئیزیانا، انجام شده حاکی از آن است که کودکانی که خط بریل را نمیآموزند نمراتی به مراتب پایین تر از دانشآموزان بینا در آزمونهای استاندارد کسب می کنند و احتمال استخدامشان نیز پایین تر از کسانی است که خط بریل میدانند. برخی دیگر، مانند میرا رودریگز که از کتابخانه مؤسسه کانادایی استفاده میکند، بریل را پدیدهای سحر آمیز توصیف می کنند. میرا در سال ۲۰۱۰ به من گفت: “بریل همه چیز را زنده میکند، کتابهای صوتی چنین کار نمی کنند”.
در سال ۲۰۱۱،دولت کانادا اعلام کرد کمک هزینهای ۷ میلیون دلاری جهت ادامه کار این کتابخانه در نظر گرفته است. البته این کمک هزینه قابل تجدید نبود.
اگر محدود کردن دسترسی نابینایان به امکانات بریلی سبب کاهش سواد آموزی شده و در نهایت باعث شود آنها کمتر خود را ابراز کنند ، آیا نزاع بر سر کمکهای مالی به این کتابخانه می تواند به نوعی مرتبط با مساله آزادی بیان باشد ؟
Free Speech Debate’s first principle states:
We – all human beings – must be free and able to express ourselves, and to seek, receive and impart information and ideas, regardless of frontiers. (Emphasis mine.)
We have, admittedly, not given adequate thought to this particular addendum: “and able”. In many of our case studies, we use the “frontiers” to signify national or digital boundaries. In the case of Braille, “able” can be defined narrowly – and the “frontiers” of access are decidedly physical.
Broadly speaking, access to Braille education is a free speech issue. Many who use Braille insist that the reading code is integral to their literacy and, by extension, their expressiveness. Canada has a responsibility to provide its visually-impaired citizens with the particular resources they need to communicate effectively.
This is not a new issue. As early as 1957, the US National Federation of the Blind was writing of the need to mobilise blind Americans to agitate for “free speech” rights. In 1985, a public debate kicked off in the US when Congress banned the publication of a Braille edition of Playboy.
On the other hand, critics may ask: won’t audio books do? This is where the issue gets complicated – and not just for the visually-impaired. Technology has increased the ways in which we can receive and impart information. Each individual is apt to find some methods more useful than others. This begs the question: to preserve free expression, must we safeguard each of these communication means? Might cutting of funding for traditional book-sharing facilities, for instance, be considered a strike against those who are not digitally-savvy?
A consideration of this word “able” is particularly pressing as it pertains to those with disabilities. In this case, the issue of “able” thrusts arguments about educational pedagogy into the more politicised realm of “free speech.”