Geçtiğimiz sene, 74 yasındaki Hindistanlı yolsuzluk karşıtı aktivist Anna Hazare, hükümeti yolsuzluğa karşı yasa yapması için sıkıştırmanın bir yolu olarak “açlık grevi”ne başladı. Açlık grevi ifade özgürlüğünün bir çeşidi olarak korunmaya alınmalı mıdır? Manav Bhushan ve Katie Engelhart birbirleriyle zıt görüşler belirtiyor.
2011 yılı Nisan ayında, orta Hindistan’dan74 yasındaki Gandici aktivist Anna Hazare Yeni Delhi’de, o dönemde aşırı artmış, Hintli devlet görevlilerinin de dahil olduğu yolsuzluk skandallarına karşı genel açlık grevine başladı. Hazare yolsuzluk karşıtı yasaların mecliste geçmesini talep ediyordu. Beş gün sonra, hükümet insafa geldi ve yeni bir yasa tasarlamaya başladı. Fakat bu süreç kısa sürede tıkandı. Dört ay sonra Hazere ikinci “ölüm orucunu” başlattı. Bu sefer de yolsuzluk karşıtı bağımsız bir gözetim grubunun kurulmasını talep ediyordu.
Hazare oruca başladıktan kısa bir süre sonra hukuki ve diğer sebeplerden ötürü tutuklandı. Fakat binlerce insan onu desteklemek için bir araya gelince (1979’den bu yana Hindistan’daki en büyük toplu hareketti bu), Hazare serbest bırakıldı ve medyanın gözü önünde Yeni Delhi’nin fuar alanlarından birinde açlık grevine devam etmesine izin verildi. Hazare’nin ağırlığı azaldıkça, devlet görevlileri de yolsuzluk karşıtı yasa tasarısını hazırlamaya çalışıyordu. Beklenildiği gibi, tam 12 gün sonra, Hindistan meclisi ara yollu bir kararı kabul etti- böylece Hazare açlık grevini sona erdirdi.
Devlet görevlileri bu olanlardan sonra Hazare’nin hareketini şantaj diye reddetmişt. Hatta bir milletvekili Hazare’nin hareketinin “demokrasi için tehlikeli bir örnek” olduğunu söylemişti. Aralık 2011’de Hazare, Hindistan’daki yolsuzluk karşıtı yasa tasarısının hala çok zayıf olduğunu savunarak tekrar açlık grevine başlayacağı tehdidinde bulundu.
