آنگ سان سو چی‌، رهبر دموکراسی‌خواه برمه،معتقد است که مبارزه برای آزادی با آزادی بیان شروع می‌‌شود.

آنگ سان سو چی‌،رهبر دموکراسی‌ خواه برمه، بر این باور است که مبارزه برای آزادی با آزادی بیان شروع می‌‌شود. این نوشته یکی‌ از مجموعه بیانیه‌های منتشر شده در نشریه ویژه چهلمین سالگرد تاسیس فهرست راهنمای سانسور می‌‌باشد. این بیانیه‌ها خواستار صراحت بیشتر در جهان امروزی هستند.

موهبت زبان و بیان، مؤثرترین روش برای برقراری ارتباط بین انسان هاست. چنین توانایی‌ای به ما این امکان را می دهد که با دنیای خود ارتباطات فرا زمانی‌ و فرا مکانی برقرار کنیم،تمدن‌های و فرهنگ‌های گوناگون را درک کنیم،دانش و آگاهی‌ را در همه جهت گسترش دهیم و علم و هنر را ترویج کنیم. زبان هم چنین به ما کمک می‌کند که بین مردمان گوناگون و دولت‌ها پل ارتباطی‌ بسازیم، به خصومت‌های قدیمی‌ پایان بخشیم و توافق، سازش و دوستی‌‌های جدید را برقرار سازیم.

زبان به انسان‌ها کمک می‌کند  تا احساسات و افکار خود را به سایرین منتقل کنند. کلمات به ما یاری می‌‌دهند تا احساسات خود را بیان کنیم، تجربه‌هایمان را ثبت کنیم،اندیشه‌هایمان را محقق سازیم و مرز‌های اکتشافات فکری و ذهنی‌ را گسترش دهیم. کلمات می‌‌تواند در قلب‌ها اثر کنند،دریافت‌ها را تغییر دهند و ملت‌ها و دولت‌ها را به جوش و خروش در بیاورند. کلماتی‌ که بر زبان می‌آوریم جز ضروری تجلی‌ انسانیّت ما هستند.درغل و زنجیر کردن قدرت بیان و ابراز ما را از استفاده از توانایی‌های بالقوه مان محروم خواهد کرد.

آیا آزادی بیان می‌‌تواند مورد سؤاستفاده قرار گیرد ؟ تاریخ نشان داده است که کلمات همان طور که می توانند شفا بخش باشند زیان بخش نیز هستند. بنابراین ما مسئولیم که از توانایی‌های زبانی خود به درستی‌ استفاده کنیم.راه صحیح کدام است ؟ ده فرمان شامل فرمانی است که در آن‌ شهادت دروغ نهی می شود.

سؤاستفاده کردن از موهبت آزادی بیان در جهت فریب دادن و آزار رساندن به دیگران عموماً غیر قابل قبول است. در تعلیمات بودایی، چهار فعل زبانی که به آن‌ “معیشت آلوده و شکست خورده” می‌گویند عبارتند از : دروغ عمد در جهت منافع شخصی‌، در جهت منافع دیگران و یا هر نو منفعت مادی؛ ادا کردن کلماتی‌ که موجب نفاق شود و بین متحدان اختلاف ایجاد کند و به ناسازگاری و نزاع موجود مخالفان بیشتر دامن بزند؛ فحاشی کردن و با خشونت سخن گفتن، به گونه‌ای که موجب خشم و پریشانی دیگران شود؛افراط در گفتِ گوی‌های مضر، ناروا و بی‌ حد و مرز.

قوانین مدرن اشتغالات ذهنی‌ گذشتگان ما را منعکس می‌‌کنند.پیمان شکنی،افترا زنی‌ وتوهین، برانگیختن نفرت جمعی، تحریک خشونت؛ همه این‌ها امروزه در بسیار از کشور‌ها جرائمی هستند که قابل پیگرد قانونی‌ می‌‌باشند. البته به رسمیت شناختن تبعات منفی‌ سؤاستفاده ازموهبت زبان متقابلاً موجب آگاهی‌ ازاثرات زیان آورازبین بردن آزادی بیان نشده است.

معمولاً در جوامعی که قدرت بر پایه‌های باریک و شکننده‌ای بنا شده است، آزادی بیان تهدیدی برای نظم عمومی به حساب می‌‌آید.هنگامی که نقد بی‌ عدالتی‌ها و اشتباهات پذیرفته شده نباشد،جامعه انگیزه لازم را برای پیشرفت‌های سازنده نخواهد داشت.قوانین سانسور که به ظاهر باید جامعه را از تاثیراتی زیان آور و مخرب محافظت کنند غالباً نتایج چندان مثبتی به بار نمی‌‌آورند. حاصل چنین قوانین ایجاد فضایی برگرفته از ترس و عدم اطمینان می‌باشد که افکار نوین در آن‌ رشد نمی‌‌کنند.

تنها در قرن بیستم بود که آزادی بیان به تدریج به عنوان یکی‌ از حقوق اساسی‌ انسان به رسمیت شناخته شد. امروزه، آزادی بیان هم چنان در بسیاری از کشور‌هایی‌ که اعلامیه جهانی‌ حقوق بشر سازمان ملل متحد را امضا کردهاند ناشناخته و متزلزل است. همانند گذشته دور،آنانی‌ که بر مسند قدرت نشسته و نفوذ فراوانی‌ دارند همان کسانی‌ هستند که در مقابل آزادی ابرازآرمان‌ها و درد‌های مشترک می‌ ایستند.

به درستی‌ خاطر نشان شده است که آن چه بیشترین اهمیت را دارد نه آزادی بیان بلکه آزادی پس از بیان می‌‌باشد. در طول سالیان دراز حکومت استبدادی، اعضای جنبش‌های دموکراسی خواه در برمه به دلیل اعتراض به نقض حقوق بشر و سؤاستفاده حاکمان از قدرت مجازات شده‌اند. این معترضان در واقع منعکس کننده سکوت بسیاری دیگر بودند که  به اجبار به اطاعت  حاکمان تن در داده بودند. با اندک تعدادی در مقابل قدرت عظیمی‌ ایستادن آسان نیست اما هم بستگی‌ و اتحاد مردمان همفکر در داخل و خارج از کشور بود که حامیان ما در آزادی بیان را تقویت نمود.

یک مدافع آزادی بیان باید خود را در عمل نیز نشان بدهد. قاعده بنیادی برای آنان که می‌‌خواهند از آزادی بیان حمایت کنند این است که ثابت کنند که به آنچه می‌گویند درعمل نیز پایبند هستند. هنگامی که ما دربارهٔ حق آزادی بیان سخن می‌گوییم در واقع آن‌ را به فعل در می‌آوریم. حمایت از آزادی بیان نمی‌تواند فقط به صورت تئوریک باشد بلکه باید درعمل نیز پیاده شود.

آنگ سان سو چی‌ رهبر اتحادیه ملی‌ برای دموکراسی‌ است. جایزه نوبل صلح در سال ۱۹۹۱ به وی اهدا شد.

بیشتر بخوان:

BurmaBurmaCensorshipCensorshipCivilityCivilityDefamationDefamationDemocracyDemocracyFreedomFreedomHistoryHistoryLawLawNational securityNational securityPowerPowerReligionReligion